Heb jij de feestdagen weer bij je schoonouders gezeten, terwijl je veel liever thuis was gebleven?
Of had je juist heel graag je vrienden bij je thuis willen uitnodigen voor een intiem diner? Maar waren er al zoveel plannen dat je dat zelfs niet eens hebt uitgesproken?
Nee zeggen. Of juist ja zeggen. Hulp vragen.
Aangeven wat je nodig hebt, of wat je behoefte is.
Het is -gr!@&!r@mbl- moeilijk!
Zelfs als je je het nu echt hebt voorgenomen.
Zelfs als je tegen jezelf hebt gezegd dat het oké is, dat het mag.
Dat je het nu potverdrie echt gaat doen!
Dan lukt het vaak toch niet.
Veel trainingen gaan dan in op vaardigheden aanleren. Hoe zeg je nee? Hoe vraag je wat je wilt?
Erg nuttig hoor, maar daar zit vaak helemaal het probleem niet.
Het probleem met grenzen trekken en behoeften aangeven, is helemaal niet dat je niet weet hoe je ze aan moet geven.
De moeilijkheid zit em juist in dat je helemaal niet weet waar je grenzen en behoeften liggen.
Wat wil ik wel? Of wat juist niet? Hellup! Hoe kom ik daarachter?
Voelen doe je niet met je hoofd.
Met je hoofd denk je. Met je lijf voel je.
En heel veel, ontzettend veel, hele slimme mensen zitten vooral in hun hoofd. Vooral als ze aan het werk zijn.
Voel dan die grenzen maar eens. Of die behoeften.
Je kunt ze misschien bedenken. Met dat slimme hoofd.
Maar vaak lukt dat pas achteraf. Als het al te laat is.
Voelen is beter, want dan ben je precies daar waar je zijn moet. Daar waar de behoefte opduikt. Of de grens zich aandient.
Je lijf weet het gewoonweg eerder dan je hoofd het kan bedenken.
Dus wil je grenzen aangeven? Of je behoeften uiten?
Ga dan voelen in plaats van denken.
Klinkt supersimpel. En dat is het juist niet.
Slimme mensen varen vaak op hun verstand. Op hun logisch denkvermogen. Op de structuur en houvast die dat enorme ontwikkelde denken hen geeft.
Voelen is vaag. Onbekend. En dus eng.
Maar of je het nu wilt of niet, voelen doe je al lang.
Ook als je ondertussen volop in je hoofd zit.
Het is er al. Het zit al in je lijf. Of je het nu wilt horen of niet, het zit allang in je systeem. Alles wat er te voelen is.
Je hoeft het alleen nog maar te horen. Te kunnen horen. En… te willen horen. Dat gevoel van jou.
Er is een hele makkelijke truc.
Om te beginnen met het voelen van je grenzen en je behoeften.
Een truc die niet eens van je vraagt om huilend op de bank te gaan zitten snotteren.
Een truc waar je ook niet voor hoeft te mediteren, hoeft te mindfullnessen, of hoeft te yoga-en.
-Al ben ik van alle drie groot voorstander als Zacht Werken coach-
De oplossing is veel makkelijker. Iets wat ook jij allang herkent.
Voel je frustratie. Juist ja. Dat, waarvan je altijd hoort dat het er niet mag zijn. Maar er stiekem toch is.
Die irritatie.
Die maakt dat je ongeduldig wordt. Die je snauwerig maakt misschien.
Die maakt dat je met je ogen wilt rollen als iemand anders in een vergadering een oh zo voorspelbare vraag stelt, die allang beantwoord is. Diepe zucht!
Daar, precies daar, zit de sleutel.
Want irritatie, frustratie of ongeduld zijn uitingen van de basisemotie boosheid.
En onder boosheid zit altijd een niet gehoorde grens of een niet gehoorde behoefte. Altijd!
Ook als je ooit besloten hebt om niet te willen voelen sijpelt boosheid als krachtige emotie toch je bewustzijn in.
In de vorm van irritatie, ongeduld of frustratie bijvoorbeeld.
Mooi! Nu je dit weet kun je dit signaal gaan herkennen.
Het is als een lampje op je persoonlijke controlepaneel. Die gaat branden bij elke uitingsvorm van boosheid.
Nu weet je: Ik heb een behoefte of een grens die wordt aangeraakt.
Je rollende ogen en diepe zucht in die vergadering zijn een signaal.
Je lampje gaat aan en vertelt je nu dat er een behoefte is die gehoord wil worden. Of een grens die aangegeven wil worden.
Je wil misschien door naar het volgende onderwerp in die vergadering. Of je wilt afronden.
Of je wilt dat je collega daadwerkelijk wakker is aan het begin van de vergadering en helemaal meedoet, zodat hij gelijk meekrijgt wat er al is besproken.
Yes! Je hebt een grens!
Of een behoefte ontdekt. Joehoe!
Kan je em nu gaan aangeven.
En als dat aangeven misgaat kun je natuurlijk altijd nog die vaardigheidstraining nee zeggen gaan doen.
Of mij inzetten in je persoonlijke Zacht Werken coachtraject.
Help ik je 1-op-1 met je grenzen en behoeften herkennen en aangeven als belangrijk onderdeel van meer balans in je werk en in je privéleven te krijgen.
Wil je een steuntje in de rug?
Stuur me dan even een mailtje. Maken we een belafspraak om samen te verkennen wat ik voor je kan doen.
Ik wens je een fijne Zacht Werken dag!
Marijke
- Login om te reageren